همانطور که در قسمت مرور ادبیات اشاره شد، روش­های حل مسائل چند هدفه به سه دسته کلی روش­های پیشین، پسین و تعاملی تقسیم می­شوند. روش اپسیلون-محدودیت ارتقاء یافته، بهبود یافته روش کلاسیک اپسیلون-محدودیت است و جزء روش­های پیشین طبقه بندی می­ شود. در این روش ابتدا مسئله بصورت تک هدفه و به ازای تک تک توابع بهینه می­گردد و حد بالا و پائین آن­ها مشخص می­گردد. این کار با بهره گرفتن از جدول عایدات^[۲۳۳] صورت می­پذیرد. سپس یکی از توابع چندگانه به عنوان تابع اصلی مسئله در نظر گرفته می­ شود و مابقی توابع به عنوان محدودیت وارد مدل می­گردد. پس از آن با تغییر کوچک سمت راست محدودیت­های مربوط به توابع در بازه ای بین بهترین و بدترین مقدار ممکن آن ها که به ترتیب جواب ایده آل^[۲۳۴] و جواب ضعیف^[۲۳۵] نامیده می­شوند، تمامی جواب­های پارتویی تولید می­گردد. لازم به ذکر است در تهیه جدول عایدات در روش کلاسیک اپسیلون-محدودیت نقاط ضعفی وجود داشت که در روش اپسیلون-محدودیت ارتقاء یافته با کمک تکنیک لکزیکوگرافی^[۲۳۶] رفع شده است. همچنین در روش جدید اپسیلون-محدودیت در صورت مدل، ملاحظاتی منظور می­گردد تا جواب­های پارتویی بدست آمده واقعاً غیرچیره^[۲۳۷] باشند.
قدم­های الگوریتم پیشنهادی به قرار زیر است:
قدم صفر: یک جدول عایدات مطابق جدول ۴-۱۶ برای توابع هدف کمینه سازی تشکیل دهید. جدول عایدات با حل مسئله تک هدفه به ازای تک تک اهداف مسئله و حذف مابقی اهداف بدست می ­آید. با بهره گرفتن از جدول عایدات، بازه ای که هر تابع هدف بین بهترین و بدترین مقدار ممکن خود می ­تواند اختیار کند را بازه آن تابع می­نامیم و به صورت  نمایش می­دهیم که  و  به ترتیب بهترین و بدترین مقدار ممکن تابع kام می­باشد.